Ένα οδοιπορικό που ξεπερνά και αυτά τα όρια της ιστορικής προσέγγισης οιουδήποτε επιπέδου και επικεντρώνει το ενδιαφέρον του σε δύο βασικά κεντρικούς άξονες: του άξονα της γέννησης και της υφής του αρκαδικού μύθου και του άξονα των "μεταλλάξεων", που ο μύθος αυτός υπέστη στην πορεία του δυτικοευρωπαϊκού πολιτισμού, επηρεάζοντας καίρια τη Σκέψη, τα Γράμματα και τις Τέχνες. Ο συγγραφέας γνωρίζει πολύ καλά κάτι, που πολλοί αντιστέκονται να παραδεχτούν: ότι για τον αρχαίο Έλληνα, ο μύθος δεν είναι μύθευμα, αλλά αναπαραγωγή και αναπαράσταση παρελθουσών πραγματικοτήτων, που αποκρυσταλλώθηκαν ως ποιητική μνήμη και αναφορά. Γι' αυτό και ο Έλληνας δεν αντιπαρέθετε το πραγματικό με το μυθολογικό, ούτε παρέπεμπε το μύθο στην περιοχή του φανταστικού. Στη βάση αυτή, ο κ. Πέδρο Ολάγια συλλαμβάνει το πώς και το γιατί η "Ευδαίμων Αρκαδία" - η ευλογημένη από τους θεούς και τη φύση Αρκαδία - έδωσε τόσα στοιχεία έμπνευσης και δημιουργίας στη δυτικοευρωπαϊκή Λογοτεχνία και Ποίηση, στις εικαστικές Τέχνες και τη Σκέψη. Ο Ισπανός ρίχνει περισσότερο βάρος στα πνευματικά εναύσματα, που η Ευδαίμων Αρκαδία έδωσε στην πατρίδα του. Ωστόσο η προσέγγισή του έχει πανευρωπαϊκή διάσταση. Πρόκειται για ένα έργο, που [...] έχει πρωτοποριακό χαρακτήρα, όπου η ικανότητα της διανοητικής επεξεργασίας, συνδέεται με την ενάργεια της σκέψης και τη γλαφυρότητα του ύφους. Ο αναγνώστης δεν μαθαίνει μόνο από την ανάγνωση αυτού του έργου με την έννοια της απόκτησης γνώσεων, αλλά ασκείται και το βλέμμα του, δηλαδή διδάσκεται να θεάται και να κατανοεί. (Από τον πρόλογο της έκδοσης)