Το Σόλο τού Φίγκαρω είναι, ένδεχομένως, το πιο πρωτοποριακό και τολμηρό μυθιστόρημα της Γενιάς τού Τριάντα και της εποχής του συγγραφέα. Παράλληλα, αποτελεί το πιο σημαντικό έργο τής πεζογραφικής παραγωγής τού Σκαρίμπα, διότι σ αυτό απαντούν τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά τού προσωπικού του ύφους, στην πιο δραστική τους εκδοχή. Το μυθιστόρημα εκδόθηκε προς το τέλος μιας πολύ γόνιμης δεκαετίας, το 1939, οπότε η ανανέωση τού ποιητικού πεζού λόγου έχει σχεδόν συντελεστεί: η Γενιά τον Τριάντα έχει κάνει την εμφάνισή της με μερικά από τα δραστικότερα έργα της, και ο εσωτερικός μονόλογος και ο υπερρεαλισμός έχουν δώσει σημαντικά δείγματα γραφής. `Η κριτική αντιμετώπισε το μυθιστόρημα τού Σκαρίμπα —με ελάχιστες εξαιρέσεις— αρνητικά, αδυνατώντας να αποφανθεί αν το έργο είναι όντως μυθιστόρημα, και αν ο συγγραφέας σατιρίζει τον υπερρεαλισμό ή γράφει υπερρεαλιστικό μυθιστόρημα. Υπεύθυνη γι αυτή τη σύγχυση είναι η υπονομευτική υπόσταση τού έργου και η επιθετική στάση του συγγραφέα: με κυρίαρχο όπλο τη σάτιρα, ο Σκαρίμπας παρωδεί τον υπερρεαλισμό και, παράλληλα, στρέφεται εναντίον τού παραδοσιακού μυθιστορήματος, φτάνοντας σε μια ακραία γραφή· με τη σύνθετη αφηγηματική του τεχνική και τον αναρχικό του λόγο, με τη στρυφνή του σύνταξη και την κατακερματισμένη του στίξη ανατρέπει κάθε κανόνα υποδεικνύοντας την ανεπάρκεια τής γλώσσας να εκφράσει την πραγματικότητα. Συγχρόνως, υποδηλώνει στον αναγνώστη τη διαδικασία σύνθεσης τού μυθιστορήματός του, επωμίζοντάς τον με το βάρος τής αποκωδικοποίησής του.