Σε όλο το χωριό δεν υπήρχε πιο περαστικός δρόμος από αυτόν. Είτε ήθελε κανείς να ανεβεί είτε να κατεβεί από την επάνω ενορία, θα περνούσε εξάπαντος από το λιθόστρωτο εκείνο δρόμο, που ήταν και πολύ ανηφορικός. Ξεκινούσε χαμηλά, απ' της Σταματρίζαινας το σπίτι, κι έως να φθάσει κανείς επάνω στο ναό της Παναγίας της Σαλονικιός, έπρεπε να μετρήσει χίλια βήματα, κάθε βήμα και λαχάνιασμα. Αλλά και στον κατήφορο ήθελε προσοχή πολλή, επειδή μπορούσε κανείς να γλιστρήσει και να πέσει χάμω. Ανηφορίζοντας, μετά το μαγαζί του Καψοσπύρου και το σπίτι του Καφτάνη, έβλεπε κανείς το παλιόσπιτο του γερο-Παγούρη με την τοιχογυρισμένη αυλή. Απέναντι ήταν το σπίτι του Χατζη-Παντελή με τον αυλόγυρο σύρριζα στο βράχο. Κάτω έχασκε μέγας γκρεμός με θάμνους εδώ κι εκεί, οι οποίοι έμοιαζαν σαν να ήσαν κακοποιοί που σκαρφάλωναν ή καλικάντζαροι κρυμμένοι, που καραδοκούσαν πότε να έρθει η ώρα να εισβάλουν στα σπίτια από την καπνοδόχο. Χαμηλά ο γκρεμός έβρεχε τα πόδια του στο κύμα, που εφλοίσβιζε στα βράχια σπρωγμένο από το βοριά του χειμώνα, ο οποίος εκείνη τη χρονιά είχε τα μαλλιά του γεμάτα χιόνι…