Περιγράφει τη ζωή σ' ένα τσιφλίκι της Μακράς Ασίας, κάτω από τα βουνά Κιμιντένια, στις αρχές του εικοστού αιώνα, μέχρι την έναρξη του πολέμου, το καλοκαίρι του 1914. Τα περισσότερα πρόσωπα του βιβλίου ανταποκρίνονται σε αρχέτυπα, όπως τα έχει καθορίσει ή μακροχρόνια παράδοση και ή κοινή συνείδηση: οι σεβάσμιες μορφές του πάππου και της γιαγιάς, με ότι συνεπάγεται ή σοφία των χρόνων πού τους βαραίνει… Θα ήταν δύσκολο και ανακριβές να χαρακτηρίσει κανείς την Αιολική Γη τυπικό μυθιστόρημα. Πρόκειται μάλλον για εκτενή τοιχογραφία ιστοριών και θρύλων, πού συγγενεύει με το παραμύθι και πού ερωτοτροπεί με το χρονικό.  Όχι τόσο επειδή ό αναγνώστης μεταφέρεται σε περιοχές όπου άλλοτε ανθούσε το ανύπαρκτο εκεί σήμερα ελληνικό στοιχείο και επικοινωνεί με συνήθειες και έθιμα αλλοτινών καιρών, Όσο επειδή τα πρόσωπα, τα περιστατικά και οι πάσης φύσεως αφηγήσεις πού παρεμβάλλονται στον κύριο κορμό της πλοκής υπακούουν σε άγραφους κώδικες συμπεριφοράς, σε αρχές και αξίες πού σταδιακώς παύουν να Ισχύουν — αν δεν έχουν οριστικά λησμονηθεί στην καθημερινή διαβίωση της σύγχρονης κοινωνίας.